isla

Kasabay ng pagkupas ng mga litrato natin,
Dahan-dahan kang pumanaw sa aking paningin.
Mga pangarap na binuo’y tila palasyong buhangin,
at mga salitang nasambit, pinipilit bawiin.
Mga bakas nating iniwan sa dalampasigan.
Bote ng alak na pinagsaluhan.
Ang munting dampa na tinuluyan,
Tanging ang isla na lamang ang naiwan.
Subalit heto ako’t naglalayag,
Sinusumpang naririnig kang tumatawag.
Nawalan ng puwang sa puso ang pagkabagabag,
itatayong muli ang munting dampang nabuwag.
Alam na walang daratnan, ngunit nagpapakabulag.
Hindi alintana ang iyong pagtiwalag.
Batid namang ang isla’y hindi natinag,
Sa hagupit ng bagyo’t unos, pinilit maging matatag.
Nang makarating sa isla’y, napuno ng pag-asa,
Pagka’t mga litratong kupas, nabuhay sa alaala.
Nakatayo pa rin ang munting dampa,
At ang bote ng alak, selyo lang ang nawala.
Kung paano natin nilisan ang isla noon,
at pinagdaanan man sya ng mahabang panahon.
Ang sayang dinulot nito’y nararamdaman magpa-hanggang ngayon.
Naririnig ang iyong tinig, tuwing humahampas ang alon.
Ano man ang iyong marating, saan ka man mapunta.
Munti nating paraiso’y hindi mawawala.
Kung dumating ang panahong nais mo nang mamahinga,
Bumalik ka sa isla-


…hinihintay kita.

Punisher 3-7

Lupain ng dalawang ilog,
tawag sa lugar kung saan kami hinulog.
sa dilim ng gabi, kulay berde ang paningin,
iniingatang hindi maka-gising ng natutulog.

Lugar na pinagsimulan ng sibilisasyon,
Kabalintunaan kumpara sa kasalukuyang sitwasyon.
Pilit ipinapatupad ang mga batas at alituntuning
-napatunayan nang mali, at napagiwanan na ng panahon.

Sa pag sikat ng araw, aking namalasan,
Ganda ng disyerto kung sa'n kami iniwan.
dalawang pulutong ang kasama sa paglalakbay
mga ma-taong lugar ay iniwasan.

alas-dose ng tanghali, tinablan na ng gutom.
walang dalang pagkain, mayroon lang maiinom.
mga kasama'y pagod na din kakalakad sa init.
Konti na lang, dadating na ang tulong.

Nang mahanap na ang lugar na kailangan marating.
Mga mukhang nakangiti at pagkain ang sumalubong sa amin.
"Nandito na ang mga mamamarusa!" hiyaw ng mga dinatnan.
Ilang buwan na sa digmaa'y naka-ngiti pa rin.

Digmaa'y kay ganda sa paningin.
Mula sa himpapawid, ang sarap panoorin.
Tila panunuod ng apoy na naglalagablab,
Pero magkamali kang lumapit, ika'y papasuin.

Lupaing uhaw sa basbas ng ulan.
Ininom ang katas ng digmaan.
Dugo ng mga mandirigma ang syang pumawi.
Hinihintay ang sunod na sagupaan.

Matapos ang ilang buwan, pinayagang umuwi.
Sinabitan ng mga medalya't kung ano anong palamuti.
Bale wala ang lahat ng aking nakamit,
Pagkat buhay ng mga kasamaha'y 'di na mababawi.

hindi alintana

Nagkukubli sa isang sulok na hindi abot ng iyong tingin,
mangyaring ang mga tula ko’y ayaw mong tangkilikin.
sa dahilang ayaw mong malungkot pagka’t ika’y masayahin.
Mga linyang ikaw ang inspirasyon, di mo pinapansin.

Dahil sa tayo’y magkalayo, marahan mo akong nililisan.
Unti-unting namamaalam, at naghahanap ng mga bagong kaibigan.
Mga pangyayari’y tila itinakda at hindi maiiwasan.
Nilalasap ang bawat sandali, bago mo ako tuluyang talikdan.

Ngunit bakit pa rin ako narito’t umaasa?
Gayong batid kong may nahanap ka nang iba?
Mga kilos at galaw mo’y pinagsasawalang-bahala.
Nililinlang ang sarili, “Ako’y mahal mo pa…”

Sugatan kong puso’y utak ang umalalay,
Isinalin sa salita ang mga hinanakit na taglay.
Sumulat ng mga talata at tulang pasalaysay.
Sayang, ‘di mo nababasa ang mga tulang iyong binigyang-buhay.

Para maunawaan sinubukan kitang ikumpara-
o ihalintulad sa mga bagay na sa aki’y mahalaga.
Susulat sana ng isa pang tula, ngunit sapat na ang isang linya.

"Mas kailangan kita kaysa sa susunod kong hininga..."